تجربه جسون بروکس‌بی: اوتیسم، ورزش و بازگشت به دنیای تنیس
جسون بروکس‌بی، تنیسور جوان آمریکایی، در سنین پایین به اوتیسم شدید مبتلا بود و تا چهار سالگی توانایی صحبت کردن نداشت. او پس از سال‌ها تلاش و درمان فشرده، به کمک والدینش توانست توانایی‌های ارتباطی را تقویت کند و به مرور به سمت دنیای ورزش و حرفه‌ای شدن گام برداشت.
بروکس‌بی، که اکنون در سطح بین‌المللی بازی می‌کند، با اشتراک گذاشتن تجربه زندگی خود، هدفش آگاهی‌بخشی و کمک به دیگر خانواده‌ها و ورزشکاران دارای اوتیسم است. او می‌گوید این موضوع سال‌ها برایش سنگین بود و حتی نزدیک‌ترین افراد اغلب بی‌تفاوت از آن عبور می‌کردند؛ با این حال، احساس مسئولیت اجتماعی موجب شد حقیقت را بیان کند تا راه برای نسل جدید ورزشکاران هموارتر شود.
او می‌گوید: «ورزش همیشه برای من راهی برای رها شدن از فشارهای درونی بوده است. فعالیت و تلاش برای بهتر شدن، حتی از سنین پایین، انگیزه و تمرکز خاصی به من داد.»
اما مسیر حرفه‌ای او نیز بدون چالش نبود. پس از پیشرفت چشمگیر و رسیدن به رتبه ۳۳ جهان، مصدومیت‌ها و دوران محرومیت به دلیل نقض مقررات ضد دوپینگ باعث شد دو سال از میادین دور بماند. طبق قوانین، ورزشکاران باید هر روز محل حضور خود را اعلام کنند. اما بروکس‌بی به دلیل اوتیسم و دشواری تمرکز بر روی موضوعات متعدد، این کار را به مدیر برنامه‌هایش سپرد. همین موضوع به بروز اشتباه و سه خطای ثبت محل حضور انجامید؛ موضوعی که با در نظر گرفتن شرایط عصبی او باعث کاهش مدت محرومیتش شد.
یکی از نکات جالب، تأثیر مثبت اوتیسم در برخی ابعاد مسابقه است. تمرکز بالای بروکس‌بی در لحظات حساس و بی‌توجهی به عوامل محیطی مثل سر و صدا یا تماشاگران، از همان ویژگی‌های منحصر به فرد اوست. او می‌گوید: «در لحظات پرفشار، می‌توانم تمرکزم را حفظ کنم و کمتر دچار حواس‌پرتی شوم.»
جسون بروکس‌بی بر اهمیت حمایت خانواده و تلاش مستمر تأکید دارد و معتقد است هر فرد با شرایط عصبی ویژه می‌تواند با تمرکز بر توانمندی‌ها و کنترل هیجانات، مسیر موفقیت را تجربه کند. بازگشت او به تنیس، نه تنها برای خودش، بلکه برای خانواده‌ها و ورزشکاران مشابه الهام‌بخش شده است.
نظرات